Wanneer uw systeem groeit, het verkeer toeneemt, meer en meer gebruikers uw producten gebruiken, servers trager beginnen te reageren, downtime uw bedrijf onder druk zet, begint u na te denken over opschalen.  Er zijn twee primaire strategieën voor opschaling: verticaal en horizontaal.    is bedoeld om de kracht van het systeem te vergroten door meer CPU en RAM aan uw servers toe te voegen. Verticaal schalen  Bij   ligt de nadruk op het dupliceren (of klonen) van uw servers in de resourcepool. horizontale schaalbaarheid   Meer hierover:  Verticale schaalvergroting  Verticale schaalbaarheid is de beste optie voor een systeem met weinig verkeer, omdat het de meest toegankelijke aanpak is voor het verwerken van groei zonder extra complexiteit te introduceren. U hoeft zich geen zorgen te maken over het implementeren van strategieën voor een groep resources, de elasticiteit van de resourcepool, de stateloosheid van uw server, de gedistribueerde cache, enzovoort.   Verticale schaalvergroting kent echter ernstige nadelen  Hardwarelimiet omdat het onmogelijk is om oneindig veel bronnen toe te voegen  Gebrek aan failover en redundantie verhoogt het risico op langdurige downtime en gegevensverlies  Horizontale schaalvergroting    worden deze problemen opgelost door uw applicatieservers te klonen en een component zoals een   in te bouwen. Door horizontaal te schalen Load Balancer    verdeelt het verkeer op uw servers met behulp van   zoals: Een load balancer specifieke algoritmen,   Round-robin   Gewogen round-robin  IP-hash-gebaseerde benaderingen  Minste verbindingsmethode  Gewogen minst-verbindingsmethode  De minst-responsmethode,  en nog veel meer.   Er kleven echter ook een aantal nadelen aan:  Servers moeten stateloos zijn  Sessies moeten worden opgeslagen in een gecentraliseerde gegevensopslag  Ingewikkelder  kan nodig zijn   strategieën implementeren  Een load balancer kan een prestatiebottleneck worden als deze verkeerd is geconfigureerd en er niet voldoende resources zijn  Het introduceert extra complexiteit in het systeem en vormt een potentieel enkelvoudig punt van falen, waarvoor failoverstrategieën moeten worden toegepast  L4 / L7-lastbalancers  Om twee apparaten op het internet met elkaar te laten communiceren, moeten onderliggende systemen specifieke protocollen volgen. Iedereen heeft wel eens gehoord van het OSI-model, dat zeven lagen beschrijft die computersystemen gebruiken om via een netwerk te communiceren. Hoewel het moderne internet is gebaseerd op een eenvoudiger TCP/IP-protocolstackmodel, wordt het OSI-model veel gebruikt, omdat het helpt visualiseren en communiceren hoe netwerken werken en helpt bij het isoleren en oplossen van netwerkproblemen.  De meeste industriële oplossingen voor load balancing gebruiken de termen L4 en L7, waarbij L4 verwijst naar de transportlaag in het OSI-model en L7 naar de applicatielaag.  De L4-load balancer is nog steeds L2/L3, omdat deze gegevens uit de onderste lagen gebruikt, zoals het IP-adres en het poortnummer.   Belangrijkste voordelen van L4 load balancer  Het is veiliger en performanter omdat de inhoud van de data niet wordt meegenomen in de routeringsbeslissingen  Dezelfde TCP-verbinding geldt tussen client en server, wat helpt voorkomen dat de limiet van beschikbare TCP-verbindingen op een load balancer wordt overschreden   Belangrijkste nadelen van de L4-loadbalancer  Intelligente routering is onmogelijk omdat de inhoud niet wordt gedecodeerd  Stateful protocol brengt extra complexiteit met zich mee  Toewijzing tussen openbare en privéadressen  Geen caching omdat de inhoud op dit niveau niet beschikbaar is  Niet mogelijk om te gebruiken voor microservicesarchitectuur omdat omleiding van verkeer niet beschikbaar is op basis van URL-pad  Aan de andere kant werkt de L7-loadbalancer op applicatieniveau in het OSI-model   Belangrijkste voordelen van L7 load balancer  Er kunnen slimme beslissingen worden genomen op basis van URL-pad, headers en inhoud  Cachen   Belangrijkste nadelen van L7 load balancer  Extra overhead vanwege het onderhouden van twee TCP-verbindingen, één tussen client en load balancer, de tweede tussen de load balancer en server. Ook moet de TCP-verbindingslimiet van de load balancer in acht worden genomen  Minder veilig omdat de load balancer certificaten moet kennen om gegevens te kunnen decoderen en routeringsbeslissingen te kunnen nemen   Conclusie  Load balancer is een essentieel onderdeel wanneer horizontale schaling wordt toegepast om systemen met veel verkeer te verwerken. Er zijn twee hoofdtypen load balancers: L4 en L7.  L4-loadbalancer is veel veiliger en performanter vanwege de beperkingen bij het nemen van slimme beslissingen  De L7-loadbalancer werkt op een manier die intelligente routeringsbeslissingen biedt vanwege de kosten van efficiëntie en beveiliging  De keuze van het juiste type hangt af van de systeemvereisten en moet zorgvuldig worden overwogen, waarbij een goede balans moet worden gevonden tussen het toepassen van beveiligingsprincipes en het wegnemen van prestatieknelpunten.  Ook  hier gepubliceerd.

The is an opinion piece based on the author’s POV and does not necessarily reflect the views of HackerNoon.

Read My Stories

Deze audio wordt geproduceerd in de originele taal van het verhaal!

Decoderen van load balancing primitieven

About Author

OPMERKINGEN

LABELS

DIT ARTIKEL WERD GEPRESENTEERD IN

Related Stories

Light-Mode

Classic

Newspaper

Dark-Mode

Neon Noir

Minty

HN StartUps