ເຈົ້າຮູ້ບໍ່ວ່າພວກເຮົາຂຽນແນວໃດ – ດ້ວຍການໃສ່ຍະຫວ່າງ, ເຄື່ອງໝາຍວັກຕອນ, ຕົວອັກສອນຕົວພິມນ້ອຍ ແລະ ການເນັ້ນໃສ່ຫົວຂໍ້ ແລະ ຫົວເລື່ອງ – ມີຮາກຂອງມັນຢູ່ໃນນະວັດຕະກໍາທີ່ມີອາຍຸເກືອບ 1,200 ປີບໍ? ມັນອາດຈະແປກໃຈທີ່ທ່ານໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າການຫັນປ່ຽນນີ້ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບຄວາມງາມແຕ່ກ່ຽວກັບການແກ້ໄຂບັນຫາການປະຕິບັດ: ເຮັດໃຫ້ບົດເລື່ອງຕ່າງໆງ່າຍຕໍ່ການອ່ານແລະແບ່ງປັນ. ເຮັດໃຫ້ບົດເລື່ອງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຂໍໃຫ້ກັບຄືນໄປບ່ອນ Empire Roman. ກ່ອນສະຕະວັດທີ 2, ຮູບແບບການຂຽນທີ່ນິຍົມຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນ majuscule - ຕົວອັກສອນຕົວພິມໃຫຍ່ທີ່ສໍາຄັນ. ຫຼັງຈາກການຫຼຸດລົງຂອງ Rome ໃນສະຕະວັດທີ 5, ຍຸກຊ້ໍາໄດ້ນໍາເອົາຄວາມວຸ່ນວາຍ, ແລະລະບົບການຂຽນໄດ້ກາຍເປັນກະແຈກກະຈາຍຫຼາຍຂຶ້ນແລະຍາກທີ່ຈະອ່ານ. ໄວໄປເຖິງສະຕະວັດທີ 7, ແລະສິ່ງທີ່ປະໄວ້ຂອງ Empire Roman ໄດ້ແຕກຫັກເຂົ້າໄປໃນອານາເຂດຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າ. ໃນໄລຍະທີ່ວຸ້ນວາຍນີ້ Empire Frankish ເລີ່ມມີຮູບຮ່າງ. ເຫດການຕົ້ນຕໍເກີດຂຶ້ນໃນປີ 732. Charles Martel, ຜູ້ນໍາທາງທະຫານ Frankish, ສົບຜົນສໍາເລັດ repelled ການບຸກລຸກໂດຍ Umayyad Caliphate ໃນ Battle of Tours. ໄຊຊະນະນີ້ໄດ້ຮັບປະກັນການຄອບຄອງຂອງ Empire Frankish ໃນເອີຣົບແລະອະນຸຍາດໃຫ້ Charlemagne, ຫລານຊາຍຂອງ Charles Martel, ສ້າງມໍລະດົກນີ້. ໃນເວລາດຽວກັນ, ສາດສະຫນາເລີ່ມມີບົດບາດອັນໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ນໍາໄປສູ່ການເກີດຂື້ນຂອງໂບດໃນທົ່ວ Empire Carolingian. Charlemagne ມີຈຸດປະສົງເພື່ອເຜີຍແຜ່ຄຣິສຕຽນໃນທົ່ວອານາຈັກທັງຫມົດ. ເພື່ອເຮັດສິ່ງນີ້, ລາວຕ້ອງການສະບັບທີ່ຊັດເຈນແລະເປັນມາດຕະຖານຂອງພະຄຳພີທາງສາສະໜາ ໂດຍຫຼັກແມ່ນຄຳພີໄບເບິນ. ແຕ່ມີບັນຫາ: ບົດເລື່ອງລາຕິນໃນສະໄຫມນັ້ນແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຍາກທີ່ຈະຍ່ອຍ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເກືອບບໍ່ສາມາດອ່ານແລະສໍາເນົາໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ຂໍ້ຄວາມໃນພາສາລາຕິນເບິ່ງຄືແນວໃດໃນເວລານັ້ນ? ມັນແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບນີ້. ບໍ່ແມ່ນວຽກງ່າຍໆທີ່ຈະຖອດລະຫັດຄວາມວຸ່ນວາຍນີ້! ຕອນນີ້ຈິນຕະນາການວ່າເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງການຖອດລະຫັດມັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເຮັດສໍາເນົາຂອງມັນຖືກຂຽນດ້ວຍມື. ບໍ່, ບໍ່ມີການພິມເທື່ອ, ຂໍໂທດ - ເຈົ້າຕ້ອງຂຽນທຸກສະບັບດ້ວຍມື. ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຄົນອື່ນຈໍາເປັນຕ້ອງອ່ານສໍາເນົາຂອງເຈົ້າ. ຝັນຮ້າຍ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ນັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ Carolingian minuscule ເກີດ - script ທີ່ນໍາສະເຫນີຕົວພິມນ້ອຍ, ຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄໍາ, ແລະເຄື່ອງໝາຍວັກຕອນ. ມັນໄດ້ປ່ຽນບົດເລື່ອງລາຕິນທີ່ໜາແໜ້ນ ແລະ ໜາແໜ້ນໄປສູ່ສິ່ງທີ່ຈະແຈ້ງ ແລະ ເຂົ້າໃຈໄດ້. ນະວັດຕະກໍານີ້ເຮັດໃຫ້ການຄັດລອກບົດເລື່ອງໄວຂຶ້ນ ແລະຖືກຕ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນ, ຮັບປະກັນວ່າພວກປະໂລຫິດ ແລະນັກວິຊາການສາມາດອ່ານໄດ້ໃນທົ່ວຈັກກະພັດ. ຖາມນັກພັດທະນາຄົນໃດນຶ່ງ ແລະເຂົາເຈົ້າຈະຕອບວ່າໃນການພັດທະນາຊອບແວທີ່ legibility ແມ່ນສໍາຄັນເຊັ່ນດຽວກັນ. ພາສາການຂຽນໂປຼແກຼມລະດັບສູງ, ເຊັ່ນ Python ຫຼື JavaScript, ໄດ້ນໍາເອົາຄວາມຊັດເຈນທີ່ຄ້າຍຄືກັນມາສູ່ໂລກການຂຽນໂປລແກລມ, ຄືກັບ Carolingian minuscule ຫັນປ່ຽນການຂຽນ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ທີມງານຂຽນລະຫັດເກັບຮັກສາໄວ້ທີ່ຄົນອື່ນສາມາດເຂົ້າໃຈແລະສ້າງໄດ້ງ່າຍ. ຄອມພິວເຕີບໍ່ສົນໃຈກ່ຽວກັບຄວາມຖືກຕ້ອງຂອງລະຫັດ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນເປັນການປະຕິບັດທົ່ວໄປທີ່ຈະຫຼຸດຜ່ອນລະຫັດໃນບາງກໍລະນີ (ຕົວຢ່າງ, ໃນການພັດທະນາຫນ້າ). ດັ່ງນັ້ນລະຫັດຖືກຂຽນໄວ້ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ພັດທະນາອື່ນໆອ່ານຕໍ່ມາ, ຫຼືແມ່ນແຕ່ສໍາລັບຕົວທ່ານເອງທີ່ຈະອ່ານຕໍ່ມາ. ເຈົ້າອາດຈະເວົ້າວ່າ "ຕົກລົງ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈແລ້ວ, ເຈົ້າກໍາລັງນໍາເອົາຄໍາປຽບທຽບທີ່ດີລະຫວ່າງການຂຽນມືບູຮານທີ່ໃຊ້ໂດຍພວກປະໂລຫິດແລະການຂຽນໂປຼແກຼມ. ແຕ່ຂ້ອຍຄວນຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກມັນ?". ບົດຮຽນຢູ່ທີ່ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ກ່ຽວກັບການຂຽນລະຫັດທີ່ສາມາດອ່ານໄດ້ - ມັນເປັນການກໍານົດສິ່ງທີ່ ຢ່າງແທ້ຈິງ. ແມ່ນຫຍັງເຮັດໃຫ້ລະຫັດຫນຶ່ງສາມາດອ່ານໄດ້ຫຼາຍກວ່າລະຫັດອື່ນແຕ່ເປັນລະຫັດທີ່ຄ້າຍຄືກັນ? ການປະຕິບັດເຊັ່ນການຕັ້ງຊື່ທີ່ສອດຄ່ອງກັນສໍາລັບຕົວແປ, ຫນ້າທີ່, ແລະໂມດູນແມ່ນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ, ແຕ່ເປັນລະບຽບວິໄນດ້ານວິສະວະກໍາທັງຫມົດ, ພວກເຮົາຍັງຢູ່ໃນຂັ້ນຕອນທໍາອິດຂອງການຄົ້ນພົບສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ລະຫັດສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ແລະຮັກສາໄດ້. ສາມາດອ່ານໄດ້ ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ Carolingian minuscule ບໍ່ແມ່ນຈຸດສິ້ນສຸດຂອງວິວັດທະນາການການຂຽນຕົວຂຽນ, ພາສາການຂຽນໂປຼແກຼມລະດັບສູງຂອງມື້ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ຫນຶ່ງຂັ້ນຕອນໃນການເດີນທາງຂອງພວກເຮົາໄປສູ່ການພັດທະນາຊອບແວທີ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ແລະມີປະສິດທິພາບຫຼາຍຂຶ້ນ.
