ຄວາມເປັນຈິງຂອງ Digital Nomads: ແລ່ນການຜະຈົນໄພ, ຊອກຫາຫຍັງ?

ໃນເດືອນກໍລະກົດ 2023, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກສໍາລັບສອງສາມບໍລິສັດ blockchain. ບໍ່ຢາກເສຍໂອກາດດຽວກັບໂອກາດນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ຍ່າງເຂົ້າໄປໃນວິຖີຊີວິດແບບດິຈິຕອລ, ເດີນທາງໄປທົ່ວສາມທະວີບ, 13 ປະເທດ, ແລະ 20 ຕົວເມືອງໃນໄລຍະຫນຶ່ງປີ. ເຖິງແມ່ນວ່າກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເຮັດວຽກຢູ່ໃນຫ້ອງການທີ່ບໍລິສັດ IT startup, ສະນັ້ນຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຫ້ອງການສາມປີເຄິ່ງ, ບໍ່ມີຫຍັງ ທີ່ປ່ອຍອອກມາ ແລະ ມີຄວາມປະທັບໃຈ ຫຼາຍກວ່າການເປີດ MacBook ຂອງຂ້ອຍໃນຄາເຟ່ດ້ວຍສິ່ງແປກປະຫຼາດທີ່ແປກປະຫຼາດ. ອິດສະລະພາບທີ່ຈະໄປທຸກບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການແມ່ນ ecstasy . ໃນລະຫວ່າງສາມເດືອນທໍາອິດຂອງການເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ຂ້ອຍອາດຈະໄປຢ້ຽມຢາມເກືອບທຸກຮ້ານໃນກຸງໂຊລ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປເອີຣົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະຍັງໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍຢູ່ Philadelphia, ເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງຢ່າງເສລີ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໃນຕົ້ນປີ 2024, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເດີນທາງໄປອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້, ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການພັກເຊົາເປັນເວລາ 1 ເດືອນໃນບາງກອກ, ເມກກາສໍາລັບຜູ້ມີຊື່ສຽງດິຈິຕອນໃນອາຊີຫຼັງຈາກບາຫລີ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຜູ້ມີຊື່ສຽງດິຈິຕອນທີ່ມີປະສົບການຈະຫຸ້ມຫໍ່ໃຫ້ເບົາທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກຈາກເຮືອນດ້ວຍກະເປົ໋າບັນຈຸ 25 ກິໂລບັນຈຸເຕັມ ແລະ ກະເປົາແຄຣີອອນ 7 ກິໂລ. ແນ່ນອນ, ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍເທື່ອຕາມທາງ. ກະເປົ໋າຂອງຂ້ອຍລວມມີຊຸດແຕ່ງກາຍຫຼາຍອັນທີ່ຄົງຈະກະພິບເກີນໄປທີ່ຈະໃສ່ໃນເກົາຫຼີ, ພ້ອມກັບເກີບຫົກຄູ່ເພື່ອຄາດການໂອກາດພິເສດທີ່ອາດຈະເກີດຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍຈົນຂ້ອຍໄດ້ເຜີຍແຜ່ບົດຄວາມໃນ blog ຂະຫນາດກາງຂອງຂ້ອຍທີ່ມີຫົວຂໍ້ວ່າ ຂ້ອຍກາຍເປັນ Digital Nomad ໃນ 6 ເດືອນທີ່ບໍ່ມີທັກສະການຂຽນລະຫັດ . ໃນເວລາຕອບ, ຂ້ອຍມີພຽງແຕ່ 22 ຜູ້ຈອງ, ແຕ່ມັນໄດ້ຮັບການດຶງດູດເລັກນ້ອຍ, ດຶງດູດແຟນໃຫມ່ 20 ຄົນແລະໄດ້ຮັບຫຼາຍກວ່າ 100 ປະຕິກິລິຍາ. ເມື່ອເຫັນການຕອບສະ ໜອງ ທີ່ກະຕືລືລົ້ນຕໍ່ blog ຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງຍັງຄົງເປັນທີ່ນິຍົມທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້, ຂ້ອຍສາມາດຢືນຢັນຄືນ ໃໝ່ ວ່າວິຖີຊີວິດນີ້ແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຫຼາຍຄົນປາຖະໜາ. ການຢືນຢັນຄືນນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຄຸນຄ່າຫຼາຍສໍາລັບຂ້ອຍເພາະວ່າ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຊີວິດດິຈິຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບແມ່ນ ໂດດດ່ຽວ , ບໍ່ຫມັ້ນຄົງ , ແລະ ຄວາມກົດດັນທີ່ສຸດ .

ຄວາມຄິດທີ່ຈະແຍກອອກຈາກຂໍ້ຈໍາກັດຂອງການເຮັດວຽກແບບດັ້ງເດີມແລະຊີວິດປະຈໍາວັນມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບການຜະຈົນໄພສໍາລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າວັນເວລາຂອງຂ້ອຍຈະເຕັມໄປດ້ວຍຈຸດສູງສຸດທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ ຖ້າຂ້ອຍໄດ້ກ້າວອອກໄປນອກວຽກປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍ—ຫຼາຍຈົນຂ້ອຍໄດ້ໃສ່ເກີບຫົກຄູ່! ແຕ່​ຄວາມ​ເປັນ​ຈິງ​ໄດ້​ຫັນ​ອອກ​ເປັນ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ຫຼາຍ​. ການຕັ້ງຖິ່ນຖານເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ໃຫມ່ແມ່ນແນ່ນອນວ່າຄວາມມ່ວນແລະຕື່ນເຕັ້ນ, ແຕ່ເຖິງແມ່ນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງຄວາມໃຫມ່ໄດ້ກາຍເປັນປົກກະຕິຫຼັງຈາກປະມານສອງອາທິດ - ແຕ່ທັງຫມົດນີ້ແມ່ນຢູ່ໃນລະດັບຫນ້າດິນຂອງການຮັບຮູ້ຂອງພວກເຮົາ.

ພາຍໃນລະບົບຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງພວກເຮົາ, ວົງຈອນ ແລະເກຍກຳລັງເຮັດວຽກຢ່າງບໍ່ອິດເມື່ອຍເພື່ອປັບຕົວເຂົ້າກັບສະພາບແວດລ້ອມໃໝ່ໆທີ່ພວກເຮົາວາງຕົວເຮົາເອງ. ເມື່ອພວກເຮົາຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ລະບົບການປະຖົມນິເທດ ຂອງສະໝອງຂອງພວກເຮົາຈະເປີດໃຊ້ງານ. ລະບົບນີ້ຊ່ວຍພວກເຮົານໍາທາງອ້ອມຮອບຂອງພວກເຮົາ, ຮັບຮູ້ຮູບແບບ, ແລະປັບພຶດຕິກໍາຂອງພວກເຮົາຕາມຄວາມເຫມາະສົມ. hippocampus ແລະ amygdala ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນຂະບວນການນີ້, ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ແລະຈື່ຈໍາຂໍ້ມູນທາງພື້ນທີ່ແລະປະເມີນຄວາມປອດໄພພາຍໃນສະຖານທີ່ເຫຼົ່ານັ້ນ. ການໂຫຼດທາງດ້ານສະຕິປັນຍາທີ່ມາຈາກການປະມວນຜົນອັນຫຼວງຫຼາຍຂອງສິ່ງກະຕຸ້ນໃໝ່ ແລະສະຖານະການຈະບໍລິໂພກພະລັງງານຂອງສະໝອງຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ບໍ່ຄືກັບວຽກປະຈຳທີ່ຄຸ້ນເຄີຍທີ່ເຄີຍໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມໜ້ອຍທີ່ສຸດ. ຈິນຕະນາການວ່າສະຫມອງຂອງເຈົ້າໃຊ້ພຽງແຕ່ຍ່າງໄປຕາມເສັ້ນທາງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ແຕ່ປະຈຸບັນນີ້ຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງຄວາມຕ້ອງການແມ່ນໃຫມ່ແລະຕ້ອງໄດ້ຮັບການຄິດໄລ່. ໃນຂະນະທີ່ການໂຫຼດສະຕິປັນຍານີ້ສ້າງຂື້ນຈົນກ່ວາສະພາບແວດລ້ອມຮູ້ສຶກຄຸ້ນເຄີຍພຽງພໍ, ພວກເຮົາເລີ່ມມີສະຕິປະສົບການມັນເປັນຄວາມກົດດັນຫຼືຄວາມກົດດັນ.

ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຢູ່ໃນເມືອງດຽວເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງເດືອນ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຊື່ອ​ວ່າ​ວິ​ທີ​ທີ່​ດີ​ທີ່​ສຸດ​ເພື່ອ​ໃຫ້​ໄດ້​ຮັບ​ຫຼາຍ​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ຫ່າງ​ໄກ​ສອກ​ຫຼີກ​ແມ່ນ​ການ​ສໍາ​ຫຼວດ​ຫຼາຍ​ບ່ອນ​ທີ່​ເປັນ​ໄປ​ໄດ້. ເຫດຜົນທີສອງແມ່ນວ່າຈົນກ່ວາຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່ານີ້ແມ່ນສະຖານທີ່ທີ່ເຫມາະສົມທີ່ຈະຕັ້ງຖິ່ນຖານ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຈັດການກັບບັນຫາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານເຊັ່ນການອອກວີຊາ. ໃນເວລານັ້ນ, ວຽກຂອງຂ້ອຍກ່ຽວຂ້ອງກັບການເດີນທາງທຸລະກິດເລື້ອຍໆ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍມັກຈະວາງແຜນການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍໂດຍການຂະຫຍາຍເວລາພັກເຊົາສອງສາມອາທິດໃນສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມບ່ອນເຮັດວຽກ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຂ້ອຍທີ່ຢາກເຫັນໂລກ , ແລະ ຄວາມລົ້ມເຫຼວທີ່ຈະກ້າວກະໂດດແລະ comm ມັນໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ການເຮັດວຽກທີ່ບໍ່ມີສະຕິທີ່ສະສົມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຕ້ອງປັບຕົວເຂົ້າກັບຫຼາຍບ່ອນໃນໄລຍະເວລາສັ້ນໆ - ເຊິ່ງທາງວິທະຍາສາດເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມກົດດັນ.

ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກເຕັມເວລາຢູ່ໃນແຜ່ນຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງທາງຈິດໃຈຮູ້ສຶກວ່າເປັນພາລະຫນັກກວ່າທີ່ຄວນຈະເປັນ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຫຼາຍຊົ່ວໂມງ ແລະໃນທ້າຍອາທິດທີ່ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ເຖິງເວລາທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່. ຂ້ອຍມັກຈະຮູ້ສຶກວຸ້ນວາຍກັບຄົນອ້ອມຂ້າງ, ຢ້ານວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດບໍ່ສຳເລັດຕາມເວລາ, ຫຼືເກືອບຈະຫຼົງໄຫຼກັບການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໃຫ້ສຳເລັດໃນແບບທີ່ແນ່ນອນ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ມີ ​ຄວາມ​ຮູ້​ສຶກ​ພື້ນ​ຖານ​ນີ້​ຂອງ​ການ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຄວບ​ຄຸມ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຢູ່​ໃນ​ສະ​ພາບ​ແວດ​ລ້ອມ​ທີ່​ມີ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ສະ​ເຫມີ ​, ແລະ​ມັນ​ຂ້ອນ​ຂ້າງ overwhelming .

ຄັດ​ຫຍໍ້​ຈາກ​ບົດ​ລາຍ​ງານ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໃນ​ວັນ​ທີ 12 ເດືອນ​ກຸມ​ພາ 2024 ເຊິ່ງ​ແມ່ນ 19 ມື້​ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ມາ​ເຖິງ​ບາງ​ກອກ​.

ໂອ້ ພຣະເຈົ້າ, ຕອນເຊົ້ານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ອາກາດອັນໜາແໜ້ນນີ້ຕິດຢູ່ທາງຫຼັງຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຄືກັບຟອງອາກາດ. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ທາງ​ຮ່າງ​ກາຍ​ບໍ່​ມີ​ນ້ຳ​ໜັກ, ແຕ່​ຄົນ​ທີ່​ຢູ່​ນັ້ນ​ກໍ​ຮູ້ສຶກ​ໜັກ​ວ່າ​ຫົວ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ອຽງ​ໄປ​ຂ້າງ​ຫຼັງ​ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຍ່າງ​ອອກ​ຈາກ​ຕຽງ. ມັນຄືກັບວ່າສະໝອງຂອງຂ້ອຍພະຍາຍາມຢຸດຂ້ອຍ.

ກັບເມືອບ້ານ, ຂ້ອຍຮັກສາການອອກກຳລັງກາຍເປັນປະຈຳ 5 ເທື່ອຕໍ່ອາທິດດ້ວຍອາຫານຄົວເຮືອນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອລະດັບຄວາມເຫນື່ອຍລ້າຂອງຂ້ອຍມາຮອດຈຸດສູງສຸດ, ມັນຍາກທີ່ຈະຍຶດຫມັ້ນກັບການອອກກໍາລັງກາຍເປັນປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນຫ້ອງອອກກໍາລັງກາຍໃນທ້ອງຖິ່ນ, ແລະແມ້ກະທັ້ງການແຕ່ງກິນຢູ່ເຮືອນກໍ່ກາຍເປັນຄວາມຫລູຫລາເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມເດີນທາງ. ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ຮູ້​ວ່າ​ອາຫານ​ທີ່​ປຸງ​ແຕ່ງ​ໃນ​ບ້ານ​ແມ່ນ​ດີ​ທີ່​ສຸດ, ສະນັ້ນ ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ຈຶ່ງ​ຊື້​ນ້ຳ​ຖົ່ວ​ເຫຼືອງ​ທີ່​ຈຳ​ເປັນ, Gochujang, Mulyeot ​ແລະ ອື່ນໆ​ທີ່​ຈຳ​ເປັນ​ເພື່ອ​ປຸງ​ແຕ່ງ​ອາ​ຫານ​ຂອງ​ຊາວ​ເກົາຫຼີ​ເມື່ອ​ໄປ​ຮອດ​ຈຸດໝາຍ​ທຳ​ອິດ​ຢູ່​ອາຊີ​ຕາ​ເວັນ​ອອກສຽງ​ໃຕ້. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງພວກມັນກ່ອນທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ພວກມັນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຍ້າຍໄປພູເກັດ, ການກິນອາຫານນອກບ້ານແມ່ນສິ່ງເສດເຫຼືອໜ້ອຍກວ່າ.

ອາຫານເກົາຫຼີຢູ່ຕ່າງປະເທດມີລາຄາແພງກວ່າຢູ່ເກົາຫຼີ, ອາຫານເພື່ອສຸຂະພາບກໍ່ມີລາຄາຄືກັນ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນອີງໃສ່ອາຫານທ້ອງຖິ່ນ, ແລະພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະຮັກສາອາຫານຂົ້ວທີ່ມີນໍ້າມັນແລະລົດຊາດທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ. ໃນຂະນະທີ່ມັນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າການເດີນທາງຈະເຮັດໃຫ້ຍາກທີ່ຈະຮັກສາອາຫານທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ, ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງ ຄວາມຫນ້າກຽດຊັງຂອງການໄດ້ຮັບເສລີພາບໃນສະຖານທີ່ຫມາຍຄວາມວ່າແຕ່ການສູນເສຍເສລີພາບໃນອາຫານ.

ດຽວນີ້, ຂ້ອຍເວົ້າຕະຫຼົກເລື້ອຍໆວ່າຄົນທີ່ມີຊີວິດຊີວານີ້ຄວນຈະຖືກເອີ້ນວ່າ "ຄົນບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສດິຈິຕອນ" ແທນທີ່ຈະເປັນຊື່ດິຈິຕອນ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ໃນປະຫວັດສາດ, ການດໍາລົງຊີວິດແບບດັ້ງເດີມແມ່ນອີງໃສ່ຊີວິດລວມຫຼືຊຸມຊົນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເຊື້ອສາຍດິຈິຕອນບໍ່ໄດ້ເດີນທາງກັບຊຸມຊົນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຂົາເດີນທາງຄົນດຽວ, ຫຼືບາງຄັ້ງເປັນຄູ່ຜົວເມຍ. ສະນັ້ນໃນເລື່ອງຕະຫລົກຂອງຂ້ອຍ, ຄໍາວ່າ "ເຮືອນ" ໃນ "ຄົນບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສດິຈິຕອນ" ບໍ່ໄດ້ຫມາຍເຖິງເຮືອນຫຼືອາພາດເມັນ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນຊຸມຊົນທີ່ຄົນຫນຶ່ງເປັນ - ຄອບຄົວ, ຫມູ່ເພື່ອນ, ເພື່ອນຮ່ວມງານ, ແລະເພື່ອນບ້ານ. ແມ່ນແລ້ວ, ມີ ຊຸມຊົນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນດິຈິຕອນ ທີ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ທຸກບ່ອນໃນໂລກ, ແຕ່ຊຸມຊົນດິຈິຕອນເຫຼົ່ານີ້ສາມາດໃສ່ພຽງແຕ່ເປັນ 'ກຸ່ມຄົນແປກຫນ້າທີ່ເປັນເຈົ້າພາບຮ່ວມກັນແລະຫຼັງຈາກກອງປະຊຸມບາຊົ່ວໂມງ'. ຊຸມຊົນບໍ່ແມ່ນຊຸມຊົນຈົນກ່ວາມັນເລີ່ມມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບຂອງທ່ານໃນໄລຍະເວລາໃດຫນຶ່ງ.

ພາກສ່ວນຂອງຜູ້ຄົນຈາກປະຫວັດສາດທີ່ຈິງແລ້ວຄ້າຍກັບຄົນທີ່ມີນາມສະກຸນດິຈິຕອນຈະເປັນ Mountain Hermits ແລະ Monastic Wanderers . ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ສາດສະຫນາຈັກຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນ medieval ເອີຣົບຫຼືພະສົງພຸດທະສາສະຫນາໃນອາຊີຕາເວັນອອກມັກຈະເລືອກທີ່ຈະຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານ, ຍ້າຍຈາກສະຖານທີ່ເພື່ອຊອກ enlightenment ທາງວິນຍານ, ຫຼື solitude.

ດັ່ງນັ້ນ, ເປັນຫຍັງຄົນຈຶ່ງເລືອກວິຖີຊີວິດແບບດິຈິຕອລ?

ເຊັ່ນດຽວກັບພະສົງສາມະເນນທີ່ຫຼົງໄຫຼແລະນັກພະຍາກອນຄຣິສຕຽນ - ຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບແລະຄວາມເຄັ່ງຕຶງຈາກການຂຸດຄົ້ນສະຖານທີ່ທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍເຮັດໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງທາງວິນຍານແລະການຂະຫຍາຍຕົວ. ນັ້ນແມ່ນເລື່ອງສໍາລັບອາທິດຕໍ່ໄປ.

ຂອບໃຈສໍາລັບການອ່ານ.