ຄວາມເປັນຈິງຂອງ Digital Nomads: ແລ່ນການຜະຈົນໄພ, ຊອກຫາຫຍັງ?

ໃນເດືອນກໍລະກົດ 2023, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກສໍາລັບສອງສາມບໍລິສັດ blockchain. ບໍ່ຢາກເສຍໂອກາດດຽວກັບໂອກາດນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ຍ່າງເຂົ້າໄປໃນວິຖີຊີວິດແບບດິຈິຕອລ, ເດີນທາງໄປທົ່ວສາມທະວີບ, 13 ປະເທດ, ແລະ 20 ຕົວເມືອງໃນໄລຍະຫນຶ່ງປີ. ເຖິງແມ່ນວ່າກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເຮັດວຽກຢູ່ໃນຫ້ອງການທີ່ບໍລິສັດ IT startup, ສະນັ້ນຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຫ້ອງການສາມປີເຄິ່ງ, ບໍ່ມີຫຍັງ ແລະ ຫຼາຍກວ່າການເປີດ MacBook ຂອງຂ້ອຍໃນຄາເຟ່ດ້ວຍສິ່ງແປກປະຫຼາດທີ່ແປກປະຫຼາດ. ອິດສະລະພາບທີ່ຈະໄປທຸກບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການແມ່ນ . ໃນລະຫວ່າງສາມເດືອນທໍາອິດຂອງການເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ຂ້ອຍອາດຈະໄປຢ້ຽມຢາມເກືອບທຸກຮ້ານໃນກຸງໂຊລ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເດີນທາງໄປເອີຣົບກັບພໍ່ແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລະຍັງໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມເອື້ອຍຂອງຂ້ອຍຢູ່ Philadelphia, ເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງຢ່າງເສລີ. ທີ່ປ່ອຍອອກມາ ມີຄວາມປະທັບໃຈ ecstasy ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໃນຕົ້ນປີ 2024, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເດີນທາງໄປອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້, ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການພັກເຊົາເປັນເວລາ 1 ເດືອນໃນບາງກອກ, ເມກກາສໍາລັບຜູ້ມີຊື່ສຽງດິຈິຕອນໃນອາຊີຫຼັງຈາກບາຫລີ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຜູ້ມີຊື່ສຽງດິຈິຕອນທີ່ມີປະສົບການຈະຫຸ້ມຫໍ່ໃຫ້ເບົາທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກຈາກເຮືອນດ້ວຍກະເປົ໋າບັນຈຸ 25 ກິໂລບັນຈຸເຕັມ ແລະ ກະເປົາແຄຣີອອນ 7 ກິໂລ. ແນ່ນອນ, ຂ້ອຍເສຍໃຈຫຼາຍເທື່ອຕາມທາງ. ກະເປົ໋າຂອງຂ້ອຍລວມມີຊຸດແຕ່ງກາຍຫຼາຍອັນທີ່ຄົງຈະກະພິບເກີນໄປທີ່ຈະໃສ່ໃນເກົາຫຼີ, ພ້ອມກັບເກີບຫົກຄູ່ເພື່ອຄາດການໂອກາດພິເສດທີ່ອາດຈະເກີດຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍຈົນຂ້ອຍໄດ້ເຜີຍແຜ່ບົດຄວາມໃນ blog ຂະຫນາດກາງຂອງຂ້ອຍທີ່ມີຫົວຂໍ້ວ່າ . ໃນເວລາຕອບ, ຂ້ອຍມີພຽງແຕ່ 22 ຜູ້ຈອງ, ແຕ່ມັນໄດ້ຮັບການດຶງດູດເລັກນ້ອຍ, ດຶງດູດແຟນໃຫມ່ 20 ຄົນແລະໄດ້ຮັບຫຼາຍກວ່າ 100 ປະຕິກິລິຍາ. ເມື່ອເຫັນການຕອບສະ ໜອງ ທີ່ກະຕືລືລົ້ນຕໍ່ blog ຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງຍັງຄົງເປັນທີ່ນິຍົມທີ່ສຸດຂອງຂ້ອຍຈົນເຖິງທຸກມື້ນີ້, ຂ້ອຍສາມາດຢືນຢັນຄືນ ໃໝ່ ວ່າວິຖີຊີວິດນີ້ແມ່ນບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ຫຼາຍຄົນປາຖະໜາ. ການຢືນຢັນຄືນນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຄຸນຄ່າຫຼາຍສໍາລັບຂ້ອຍເພາະວ່າ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຊີວິດດິຈິຕອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບແມ່ນ , , ແລະ . ຂ້ອຍກາຍເປັນ Digital Nomad ໃນ 6 ເດືອນທີ່ບໍ່ມີທັກສະການຂຽນລະຫັດ ໂດດດ່ຽວ ບໍ່ຫມັ້ນຄົງ ຄວາມກົດດັນທີ່ສຸດ ຄວາມຄິດທີ່ຈະແຍກອອກຈາກຂໍ້ຈໍາກັດຂອງການເຮັດວຽກແບບດັ້ງເດີມແລະຊີວິດປະຈໍາວັນມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບການຜະຈົນໄພສໍາລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າວັນເວລາຂອງຂ້ອຍຈະເຕັມໄປດ້ວຍຈຸດສູງສຸດທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ ຖ້າຂ້ອຍໄດ້ກ້າວອອກໄປນອກວຽກປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍ—ຫຼາຍຈົນຂ້ອຍໄດ້ໃສ່ເກີບຫົກຄູ່! ແຕ່ຄວາມເປັນຈິງໄດ້ຫັນອອກເປັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ການຕັ້ງຖິ່ນຖານເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ໃຫມ່ແມ່ນແນ່ນອນວ່າຄວາມມ່ວນແລະຕື່ນເຕັ້ນ, ແຕ່ເຖິງແມ່ນຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຂອງຄວາມໃຫມ່ໄດ້ກາຍເປັນປົກກະຕິຫຼັງຈາກປະມານສອງອາທິດ - ແຕ່ທັງຫມົດນີ້ແມ່ນຢູ່ໃນລະດັບຫນ້າດິນຂອງການຮັບຮູ້ຂອງພວກເຮົາ. ພາຍໃນລະບົບຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງພວກເຮົາ, ວົງຈອນ ແລະເກຍກຳລັງເຮັດວຽກຢ່າງບໍ່ອິດເມື່ອຍເພື່ອປັບຕົວເຂົ້າກັບສະພາບແວດລ້ອມໃໝ່ໆທີ່ພວກເຮົາວາງຕົວເຮົາເອງ. ເມື່ອພວກເຮົາຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ຂອງສະໝອງຂອງພວກເຮົາຈະເປີດໃຊ້ງານ. ລະບົບນີ້ຊ່ວຍພວກເຮົານໍາທາງອ້ອມຮອບຂອງພວກເຮົາ, ຮັບຮູ້ຮູບແບບ, ແລະປັບພຶດຕິກໍາຂອງພວກເຮົາຕາມຄວາມເຫມາະສົມ. hippocampus ແລະ amygdala ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນຂະບວນການນີ້, ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ແລະຈື່ຈໍາຂໍ້ມູນທາງພື້ນທີ່ແລະປະເມີນຄວາມປອດໄພພາຍໃນສະຖານທີ່ເຫຼົ່ານັ້ນ. ການໂຫຼດທາງດ້ານສະຕິປັນຍາທີ່ມາຈາກການປະມວນຜົນອັນຫຼວງຫຼາຍຂອງສິ່ງກະຕຸ້ນໃໝ່ ແລະສະຖານະການຈະບໍລິໂພກພະລັງງານຂອງສະໝອງຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ບໍ່ຄືກັບວຽກປະຈຳທີ່ຄຸ້ນເຄີຍທີ່ເຄີຍໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມໜ້ອຍທີ່ສຸດ. ຈິນຕະນາການວ່າສະຫມອງຂອງເຈົ້າໃຊ້ພຽງແຕ່ຍ່າງໄປຕາມເສັ້ນທາງທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ແຕ່ປະຈຸບັນນີ້ຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງຄວາມຕ້ອງການແມ່ນໃຫມ່ແລະຕ້ອງໄດ້ຮັບການຄິດໄລ່. ລະບົບການປະຖົມນິເທດ ໃນຂະນະທີ່ການໂຫຼດສະຕິປັນຍານີ້ສ້າງຂື້ນຈົນກ່ວາສະພາບແວດລ້ອມຮູ້ສຶກຄຸ້ນເຄີຍພຽງພໍ, ພວກເຮົາເລີ່ມມີສະຕິປະສົບການມັນເປັນຄວາມກົດດັນຫຼືຄວາມກົດດັນ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຢູ່ໃນເມືອງດຽວເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງເດືອນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອວ່າວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບຫຼາຍທີ່ສຸດຂອງການເຮັດວຽກຫ່າງໄກສອກຫຼີກແມ່ນການສໍາຫຼວດຫຼາຍບ່ອນທີ່ເປັນໄປໄດ້. ເຫດຜົນທີສອງແມ່ນວ່າຈົນກ່ວາຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່ານີ້ແມ່ນສະຖານທີ່ທີ່ເຫມາະສົມທີ່ຈະຕັ້ງຖິ່ນຖານ, ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຈັດການກັບບັນຫາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານເຊັ່ນການອອກວີຊາ. ໃນເວລານັ້ນ, ວຽກຂອງຂ້ອຍກ່ຽວຂ້ອງກັບການເດີນທາງທຸລະກິດເລື້ອຍໆ, ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍມັກຈະວາງແຜນການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍໂດຍການຂະຫຍາຍເວລາພັກເຊົາສອງສາມອາທິດໃນສະຖານທີ່ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມບ່ອນເຮັດວຽກ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, , ແລະ ມັນໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ການເຮັດວຽກທີ່ບໍ່ມີສະຕິທີ່ສະສົມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງຕ້ອງປັບຕົວເຂົ້າກັບຫຼາຍບ່ອນໃນໄລຍະເວລາສັ້ນໆ - ເຊິ່ງທາງວິທະຍາສາດເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມກົດດັນ. ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຂ້ອຍທີ່ຢາກເຫັນໂລກ ຄວາມລົ້ມເຫຼວທີ່ຈະກ້າວກະໂດດແລະ comm ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດວຽກເຕັມເວລາຢູ່ໃນແຜ່ນຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງທາງຈິດໃຈຮູ້ສຶກວ່າເປັນພາລະຫນັກກວ່າທີ່ຄວນຈະເປັນ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກຫຼາຍຊົ່ວໂມງ ແລະໃນທ້າຍອາທິດທີ່ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ເຖິງເວລາທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່. ຂ້ອຍມັກຈະຮູ້ສຶກວຸ້ນວາຍກັບຄົນອ້ອມຂ້າງ, ຢ້ານວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດບໍ່ສຳເລັດຕາມເວລາ, ຫຼືເກືອບຈະຫຼົງໄຫຼກັບການເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໃຫ້ສຳເລັດໃນແບບທີ່ແນ່ນອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີ , ແລະມັນຂ້ອນຂ້າງ . ຄວາມຮູ້ສຶກພື້ນຖານນີ້ຂອງການບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ມີການປ່ຽນແປງສະເຫມີ overwhelming ຄັດຫຍໍ້ຈາກບົດລາຍງານຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນວັນທີ 12 ເດືອນກຸມພາ 2024 ເຊິ່ງແມ່ນ 19 ມື້ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມາເຖິງບາງກອກ. ໂອ້ ພຣະເຈົ້າ, ຕອນເຊົ້ານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ອາກາດອັນໜາແໜ້ນນີ້ຕິດຢູ່ທາງຫຼັງຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຄືກັບຟອງອາກາດ. ເຖິງແມ່ນວ່າທາງຮ່າງກາຍບໍ່ມີນ້ຳໜັກ, ແຕ່ຄົນທີ່ຢູ່ນັ້ນກໍຮູ້ສຶກໜັກວ່າຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອຽງໄປຂ້າງຫຼັງໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຍ່າງອອກຈາກຕຽງ. ມັນຄືກັບວ່າສະໝອງຂອງຂ້ອຍພະຍາຍາມຢຸດຂ້ອຍ. ກັບເມືອບ້ານ, ຂ້ອຍຮັກສາການອອກກຳລັງກາຍເປັນປະຈຳ 5 ເທື່ອຕໍ່ອາທິດດ້ວຍອາຫານຄົວເຮືອນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອລະດັບຄວາມເຫນື່ອຍລ້າຂອງຂ້ອຍມາຮອດຈຸດສູງສຸດ, ມັນຍາກທີ່ຈະຍຶດຫມັ້ນກັບການອອກກໍາລັງກາຍເປັນປົກກະຕິຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃນຫ້ອງອອກກໍາລັງກາຍໃນທ້ອງຖິ່ນ, ແລະແມ້ກະທັ້ງການແຕ່ງກິນຢູ່ເຮືອນກໍ່ກາຍເປັນຄວາມຫລູຫລາເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມເດີນທາງ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າອາຫານທີ່ປຸງແຕ່ງໃນບ້ານແມ່ນດີທີ່ສຸດ, ສະນັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຊື້ນ້ຳຖົ່ວເຫຼືອງທີ່ຈຳເປັນ, Gochujang, Mulyeot ແລະ ອື່ນໆທີ່ຈຳເປັນເພື່ອປຸງແຕ່ງອາຫານຂອງຊາວເກົາຫຼີເມື່ອໄປຮອດຈຸດໝາຍທຳອິດຢູ່ອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງພວກມັນກ່ອນທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ພວກມັນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຍ້າຍໄປພູເກັດ, ການກິນອາຫານນອກບ້ານແມ່ນສິ່ງເສດເຫຼືອໜ້ອຍກວ່າ. ອາຫານເກົາຫຼີຢູ່ຕ່າງປະເທດມີລາຄາແພງກວ່າຢູ່ເກົາຫຼີ, ອາຫານເພື່ອສຸຂະພາບກໍ່ມີລາຄາຄືກັນ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນອີງໃສ່ອາຫານທ້ອງຖິ່ນ, ແລະພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະຮັກສາອາຫານຂົ້ວທີ່ມີນໍ້າມັນແລະລົດຊາດທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ. ໃນຂະນະທີ່ມັນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນວ່າການເດີນທາງຈະເຮັດໃຫ້ຍາກທີ່ຈະຮັກສາອາຫານທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ, ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເນັ້ນໃຫ້ເຫັນເຖິງ ຄວາມຫນ້າກຽດຊັງຂອງການໄດ້ຮັບເສລີພາບໃນສະຖານທີ່ຫມາຍຄວາມວ່າແຕ່ການສູນເສຍເສລີພາບໃນອາຫານ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ໃນປະຫວັດສາດ, ການດໍາລົງຊີວິດແບບດັ້ງເດີມແມ່ນອີງໃສ່ຊີວິດລວມຫຼືຊຸມຊົນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເຊື້ອສາຍດິຈິຕອນບໍ່ໄດ້ເດີນທາງກັບຊຸມຊົນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພວກເຂົາເດີນທາງຄົນດຽວ, ຫຼືບາງຄັ້ງເປັນຄູ່ຜົວເມຍ. ສະນັ້ນໃນເລື່ອງຕະຫລົກຂອງຂ້ອຍ, ຄໍາວ່າ "ເຮືອນ" ໃນ "ຄົນບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສດິຈິຕອນ" ບໍ່ໄດ້ຫມາຍເຖິງເຮືອນຫຼືອາພາດເມັນ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນຊຸມຊົນທີ່ຄົນຫນຶ່ງເປັນ - ຄອບຄົວ, ຫມູ່ເພື່ອນ, ເພື່ອນຮ່ວມງານ, ແລະເພື່ອນບ້ານ. ແມ່ນແລ້ວ, ມີ ທີ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ທຸກບ່ອນໃນໂລກ, ແຕ່ຊຸມຊົນດິຈິຕອນເຫຼົ່ານີ້ສາມາດໃສ່ພຽງແຕ່ເປັນ 'ກຸ່ມຄົນແປກຫນ້າທີ່ເປັນເຈົ້າພາບຮ່ວມກັນແລະຫຼັງຈາກກອງປະຊຸມບາຊົ່ວໂມງ'. ດຽວນີ້, ຂ້ອຍເວົ້າຕະຫຼົກເລື້ອຍໆວ່າຄົນທີ່ມີຊີວິດຊີວານີ້ຄວນຈະຖືກເອີ້ນວ່າ "ຄົນບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສດິຈິຕອນ" ແທນທີ່ຈະເປັນຊື່ດິຈິຕອນ. ຊຸມຊົນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນດິຈິຕອນ ຊຸມຊົນບໍ່ແມ່ນຊຸມຊົນຈົນກ່ວາມັນເລີ່ມມີຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບຂອງທ່ານໃນໄລຍະເວລາໃດຫນຶ່ງ. ພາກສ່ວນຂອງຜູ້ຄົນຈາກປະຫວັດສາດທີ່ຈິງແລ້ວຄ້າຍກັບຄົນທີ່ມີນາມສະກຸນດິຈິຕອນຈະເປັນ ແລະ . ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ສາດສະຫນາຈັກຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນ medieval ເອີຣົບຫຼືພະສົງພຸດທະສາສະຫນາໃນອາຊີຕາເວັນອອກມັກຈະເລືອກທີ່ຈະຢູ່ຫ່າງໄກຈາກບ້ານ, ຍ້າຍຈາກສະຖານທີ່ເພື່ອຊອກ enlightenment ທາງວິນຍານ, ຫຼື solitude. Mountain Hermits Monastic Wanderers ດັ່ງນັ້ນ, ເປັນຫຍັງຄົນຈຶ່ງເລືອກວິຖີຊີວິດແບບດິຈິຕອລ? ເຊັ່ນດຽວກັບພະສົງສາມະເນນທີ່ຫຼົງໄຫຼແລະນັກພະຍາກອນຄຣິສຕຽນ - ຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບແລະຄວາມເຄັ່ງຕຶງຈາກການຂຸດຄົ້ນສະຖານທີ່ທີ່ແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍເຮັດໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງທາງວິນຍານແລະການຂະຫຍາຍຕົວ. ນັ້ນແມ່ນເລື່ອງສໍາລັບອາທິດຕໍ່ໄປ. ຂອບໃຈສໍາລັບການອ່ານ.